Menekşe Sokak

Sokaklarda yürürken kayboldun mu hiç? Saçların rüzgarda birbirine geçmiş, ikide bir burnunu sildin mi ağlamamak için? Acıdan işlevini yitiren belleğin yönünü gösteremez oldu mu sana?

Develi şeftalisinin üzerindeki tüy zerrecikleri gibi tenin kabardı mı, ondan sana gelen bir telefonda?

En son ne zaman bir kadının dudaklarını öperken karanfil kokusunu kendi içine çektin onun soluğuyla?

Hangi şairin şiir kitabı başucunda duruyor?

O kitabın içinden avucuna yazmak istediğim tümceler var mı ansımalarında?

Yemek pişirmesini bilir misin?

Kendi ütünü kendin yapar mısın?

Evinin temizliğini yapıp, kirlileri çamaşır makinasına kaç kez attın? Evcil hayvanlardan birini karşına alıp konuşmuşluğun var mı?

Beni sorarsanız, evet!

Her akşam orta düzeyde kafamı onaracak oranda şarap içerim… Bilmem kaçıncı sayfasında kaldığım kitabı elime alır koltukta okurken gözlerim önüme düşer… Kalkar, yatak odasına geçerim! Orhan Veli gibi çokça hayal kurarım. (Biraz dalgacı Mahmut olurum.) Çocukluğumu özlerim. Kırmızı horoz şekeri emdiğimiz anları… Niksar gazozu içerken yaptığımız şakaları…THK‘munun maket uçaklarını uçururduk maviliklere…

Sonrası mı!

Uykuya dalarım…

Uyanınca, onu özlerdim! Fındık kabuğunu doldurmayacak mevzularla yaşamımıza üzünç sokarken, gönençli mutlulukları, çok şeyi es geçiyorduk! Şekersiz bir Türk kahvesini yudumlarken boğazıma her kesinde o takılıyordu… Oysa benim en büyük istencim, onun hüzünlü gözlerinin içine bakarak rakı içmek… Doyasıya sohbet etmekti…

Işıltının, sesinin çevreninde yitmek, tek başımayken kaybolduğum sokaklarda onunla önümü görmek için yürümek isteyen imgelerim vardı… Şimdi, gökyüzünde asılı karanlığa gömdün kendini!

Sevinçlerimiz manav tezgahında satılan meyve olabilse keşke!

Bostancı İskelesi’ne yanaşan bir Deniz Otobüsüne binip Adalara geçme saati şimdi… Ya da Hatay Meyhanesi’nde bir dilim kavun, üzerine sızma zeytinyağı dökülmüş, bir tutam kekik serpiştirilmiş keçi peyniri… Bir duble de rakı!…

Sonrası mı?