Deneme,  Güncel - Aktüalite,  Sosyoloji,  Tartışma,  Toplum

Puzzle

Büyük resmi görme merakım parçaları birleştirme çabama sebep oldu.

Her gün parçaları alıyorum elime, önce köşe parçalarını yerleştiriyorum, sonra devam etmeye çalışıyorum, ama olmuyor. Her gün; politikalar değişiyor, gündemler değişiyor, bilgiler güncelleniyor, yeni teoriler ve kuramlar üretiliyor, bildiğimiz tarih bile yenilenebiliyor, yeni keşifler…vs.

Sonsuz olasılıklı geleceğin içinden görebileceğim en olasılıklı büyük resmi oluşturmaya çalışıyorum. Elimde parçalar arttıkça artıyor. O kadar hızlı bir değişim evresindeyiz ki takip etmek mümkün değil. Önümü göremiyorum, yürüyemiyorum, çelişkideyim, korkuncum ve kimseye güvenmem de bu hususta mümkün değil; ama bu büyük resmi muhakkak görmeliyim/oluşturmalıyım.

Her olasılığa açık yaşamak ne kadar ilginç olsa da öyleyim, belki okurken benim gibi düşünen birçok insan da aynı kanaatte olacaktır. Duyduğum hiçbir habere “yok artık bu kadar da olur mu” demiyorum, o kadar şeyi hazmetmişim, o  kadar şeye alıştırılmışım ki hiçbir şeye şaşırmıyorum/yadırgayamıyorum çünkü; çağımız hızla kan kaybediyor. Yadırgama eylemini neredeyse, kullanmadığımız bir zamanda yaşıyoruz. Hasar aldık da haberimiz mi yok, demeden de edemedim. Çağımız çok yenik! Yeniğiz!

Büyük resmi görsem adımlamak için nereden başlayacağımı göreceğim, ama olmuyor, inanın görmem mümkün olmuyor. Büyük resmi görmek için tam puzzle’a başlıyorum, daha biraz ilerlemeden; şekil değişiyor, resim değişiyor, mantık oturtmam mümkün olmuyor. Sonra devam ediyorum yine potansiyelimi zorlayarak, sıfırdan başlayıp tam biraz ilerliyorum, birçok şey dakikada değişiyor, hatta doların rakamı bile fırlıyor, olasılıklar değişince resim durur mu? Durmuyor. Onca çabam hep boşuna gidiyor.

Her parça ayrı değer taşıyor, ayrı ayrı detaylara sahip, böyle tek tek mi bakmalı, bunu da düşünüyorum.

Nasıl olur da parçalar bütüne ulaşmaz, göremediğim bir sırrı olabilir miydi, bilemiyorum inanın. Belki eksik parçalar var, belki de hiç ulaşamayacağım parçalar gizlendi, gerçekten çok çetin bir yoldayım.

Puzzle’a nereden başlarsam başlayayım, nereden tutarsam tutayım, arşivci de olsam nafile, bu büyük resmi görmem mümkün olmalıydı, olmuyor. Parçalar arttıkça artıyor ve resim büyüdükçe büyüdü, ayrıca her küçük parçada kocaman detaylar yer alıyor. Puzzle parçalarının bari renkleri ve şekilleri de değişmeseydi, yoksa özveriyle merakım, bu büyük resim için yeterli olabilirdi.

O kadar çok uğraştım ki puzzle parçaları aşındı, her şey zorlaştı, aklım hep büyük resimde. Bu büyük resmi görmeliyim. Tamamlanması mümkün olmalı bu puzzle’n en iyisi yeniden başlayayım, bu büyük resmin ne kadarını görürsem o kadarı kar, aksi halde oynatmaya az kaldı, yorgunluktan ve toslamaktan çıldırmak üzereyim.

Gündem Arşivi kurucusuyum, sitede editörlük dahilinde; yayın yönetmenliğini de ben yapıyorum.

Siz de fikrinizi söyleyin!