Kirkor Yeteroğlu’nu Kaybettik…

Kirkor Yeteroğlu, yakın akrabam gibi hissettiğim biriydi… Ağabeyimdi, şairimdi… Tanışalı kaç yıl oldu bilmiyorum. Telefonlaşırdık ara ara. Onun şiirlerinden kapısı kilitli- terkedilmiş evlerin, kimsenin uğramadığı su değirmenlerinin, virane kentlerin kokularını alırdım ve de güvercin tedirginliği, emek, insan, özgürlük, kardeşlik ve yaşanır yeryüzü kokularını… Kederli türküler gelirdi aklıma onun şiirlerini okuyunca.

Zeytinlerin bakımını yapıyordum ki Zeynep geldi yanıma… Ne haber dedim. “Kötü haber” dedi. Kirkor ağabey diyecek oldum… “Çıkamamış yoğun bakımdan” dedi.

Düz yazılarını toparladığından söz etmişti son görüşmemizde. Kırık Çan adlı şiir kitabı üzerinde yazmayı planlıyordum kafamda… Sağlığına yetişmedi. Öyle üzgünüm, öyle üzgünüm ki… Sanki köyümüz yakılmış, göçe zorlanmışız, kapımızı kilitlemeye zamanımız olmamış gibi hissediyorum şu an kendimi… Bir güvercin ürkekliğiydi onunki de doğup büyüdüğü topraklarda. İstanbul’da ikamet ediyordu… 73 yaşına geldiği halde henüz emekli olamamıştı. Bir sürü buruk şey hayatında.

Bir insan güzeliydi Kirkor ağabey… Bir dost, bir şiir adam… Ne zaman elini cebine atsa gurbet çıkarırdı bir tomar… Onlara bakar bakar şiir yazardı.

Güle güle Kirkor ağabey… Kırık Çan hep çalacak şiirimizin içinde… Mekanın kalplerimiz ağabey… Şiir içinde uyu.