ne çok benziyorum kirpiye
allahtan onun dikenleri dışa doğru
ne çok kanıyorum
dikenlerim içime battıkça
yediveren yaralarım
her kalbe yeter
yeryüzüne bir dağılıverse

savaş mı dedin
açlıktan düşlerini yiyen ne çok insan
öldükçe celladına inanan
bir kıyıdan dünyayı seyrediyorum
ne çok ağaç vardı eskiden

önce söz varmış
şimdi sükut
devin rahatı kaçmasın

yıldızlarla yürüyorum geceleyin
kuş seslerinden geçen tenim
yorgun ve yoksul bir avluyu ağırladı
bir ömür
birazcık dinleneyim

ne çok benziyorum kirpiye
allahtan onun umrunda değil dünya

Hayrettin Geçkin