Zaman

Efendim uzunca bir zamandır başka bir sosyal platformda geleneksel hale getirip doğum günlerimde dostlarıma ithafen yazdığım teşekkür yazısıdır ki sizlerde benim tanıdığım saygın kişiliklersiniz. O yüzden sizleri atlamak yakışık almazdı..
Saygılarımla.

Zaman

Ben çirkinleşmiyorum
Zaman çirkinleştiriyor..
Çocuk iken hiç bisikletim olmadı
hep arkadaşlarımın
bisikletlerine
bindim..
Sağolsunlar..
Sonraları kardeşim aldı en iyilerinden bir tane
Hep beraber bindik gençken
Çok gecikmişti
Çirkinleşmişti.
Tat vermedi.
Pardon!
Benim bir bisikletim olmuştu..

Üç tekerli
Dedem almıştı..
Çok güzeldi..
Uzun zaman önceydi..
Hiç zorlamayacağım kendimi, zorlamak zorunda da hisetmiyorum.
Bu kere kötü olmayı yeğleyeceğim..
Vurdum duymaz, gamsız..
Oldum da nitekim..
Naçizane hep iyilikten, pozitiflikten dem vurdum..
Hadi ulen!
Hadi ya!
Bana ne oğlum.!
Nidalarına çalışmam ve alışmam gerek.
Ah sevgili Yavuz..
Ah içindeki fırtınalara göğüs geren Don Kişot..
“Yaşamak istemem artık aranızda”.
Dedi ve gitti sevgili Yavuz (Yavuz Çetin)..
O bir müzisyendi..
O güzel gitar çalardı..
O süslü cümleler kurmazdı
Ama
O çok süslü tınılar çıkarırdı gitarından.
Böyle bir 15 ağustos günü attı kendini sonsuzluğa..
Kendi yeldeğirmenlerine, kendince mızrağı ile..
Sırf kötü olamadığı için
Sırf istediğini yapamadığı için
Yeter artık demek için..
Daha fazla ödün vermemek için
Çirkinleşmemek adına.
Kendi derinliğinde kayboldu..
Ondaki cesaret bir çoğumuzda olmayacak.
Dozunda kötülük panzehir gibidir ruhlara.
Az da kötü olun dostlar
Ayıp işleyin, küfür edin..
Kim sevmezdi ki kapı zili çalıp kaçmayı çocuk iken.
Erik çalın komşunun bahçesinden..
Ne diyeyim peygamber tohumu değiliz sonuçta..
Bir Sartre de olamayacağımızdan.
Varoluşçuluğumuzu sorgulayan..
***

İnsan, Seçimlerinin Ürünür:

Sartre’ın, varoluşçuluğunda ilk olarak görülen, insanın önceden-tanımlanmamış bir varlık olarak ele alınmasıdır. İnsan kendi yaşamını ya da tanımını kendi kararlarıyla verecektir. İnsanın içinde bulunduğu koşullar içinde yaptığı tercihleri onun kim olacağını ve ne olacağını belirler. Bu, “varoluş özden önce gelir” sözünün anlamıdır. İnsan önceden-zaten-belirlenmiş bir öze sahip değildir, daha çok o özünü kendi eyleyişleriyle gerçekleştirecek, yani varoluşunu şekillendirerek özünü ortaya koyacaktır. Kahraman ya da alçak olmak, insanın kendi yaptıklarıyla ilgili bir sonuçtur. Bu anlamda varoluşçu felsefede insanın etik bir varlık olarak şekillendirildiği, ama bunun da siyasalı yadsımayan bir etik olduğu görülür. İnsan belirli bir bütünlüğün içine doğmuştur, burada belirli bağımlılıkları vardır ve yaşamı boyunca bu bağımlılıklar içinde bazı kararlar vermek zorundadır. İşte bu kararlar insanın varoluşunun gerçekleştirilmesidir. Bu anlamda Sartre varoluşçuluğu genelde sanıldığının aksine ve varoluşçu edebi metinlerde görülen karamsarlığa rağmen iyimser bir felsefe olarak değerlendirir. Bu felsefede özgürlük ve bağımlılık arasında tuhaf bir ilişki kurulur, öyle ki, Sartre; insan kendi özgürlüğüne mahkûm edilmiştir der. Sartre’a göre insan kendi kararlarıyla ve tercihleriyle özgürlüğünü gerçekleştirmek zorundadır.
***

Bu sebeple , özgür irademi kullanarak.
Hepinize teşekkür etmiyorum,
Kötüyüm, oğlum ben..😄😄😄