Sabahattin Ali

“SABAHATTİN ALİ”

Hepimiz bir şeyler yazıyoruz. Ben geçen hafta O’na göndermede bulunduğum bir şiirimi (Bir Ucu Sinop Gözlerimin Diğeri Harran) paylaşmıştım. Bu doğum günü için dostlar yazdılar, şiirlerini dinledik. Öykülerini okuduk.

O yaşamaya devam edecek.

İyi ki doğmuş, iyi ki var olmuş, kim bilir kaç nesil daha onunla büyüyecek…

O’nu anmak için “Gökyüzü Mavi Yalnızlık Lacivert” adlı oyunumun Sabahattin Ali bölümünü paylaşmak istedim. Cahit Irgat’ın ağzından…

“Cahit Irgat: – … Bu insanlar korkuyor, kaldırımları süpüren çöpçü benden, günden korkuyor, kaldırım boyu türkü söyleyen sarhoşlar, işçiler kendi seslerinden, yanlarından sessiz geçen bir otomobilden korkuyor. Birbirinin gözlerinden korkuyor. Korku bir kara vagon gibi çökmüş gecede bekliyor. Kara bir koltuğa konulmuş ağır ve boş bir koltuk gibi tek başına bir korku.

Ağlasana insan ağlasana…

Ağlasana insan ağlasana…Öğretmene ağlasana…

El, ayak tırnakları sökülene ağlasana, yakılan, yıkılan matbaalara ağlasana. Öğretmene.

Bir ateş çemberine sıkıştırılmış akrep gibi yazarlara, şairlere, ressamlara ağlasana…

Ağlasana sürgüne, zindana, işkenceye, ağlasana o kara günlere…

“Toprak var, sürülemez
Dostluk var, geçilemez
Sevgi var, söylenemez
Düğüm var, çözülemez
İnsan hali bilinemez
Altı üstü birmiş yerin
Üstünde insan
Altında insan” Cahit Irgat

Gencecik insanları bitkin düşüren ne?

Geceden, karanlıktan korkan arı gibi, güneşi, aydınlığı seven arı gibi yaşıyordu onlar.
Bu muydu korkulan yaşantı? Sınır boylarında hikayeciler…Neden korkuluyor? Yaksalar da, yırtsalar da, yıksalar da onlardan gene izler, bir şeyler kalacaktır. Arpa boyu bile olsa…

Ağlasana insan, sınır boylarında vurulan hikayeciye, öğretmene ağlasana…

Onlar sen uyanasın diye çabalıyorlardı. Onlar, bunlar uyanmasın diye çabalıyorlardı. (Kente bakar)

İstanbul uyanıyor. İstanbul.
Dört yanında duvarları olmayan bir cezaevi…
Şehir değil, tabut bu…