‘Kıl Payı’ yazısına yorum

Savaşın ortasına doğmuş, anası ölmüş, babası, bacısı kısacası herkesi olacakları ölmüş… Bir çocuk ki kimsesizliğin içinde  üstü başı yırtık, delik deşik ayakkabısı ile bir başına, eli yüzü çamur, bir avuç suya heyecanla basıp ağız dolusu kahkaha ile gülüyor… ”Allah alıştığından geri koymasın” denir; buralarda yoksa hiç alışmadığı varlıklar mıdır, onun gözünün içinde ki ışığın kaynağı…

Tanrının adaletsiz dünyasında adil dağıttığı tek şey kahkaha mı? Ya da bunca acının içinde gülümseyebilmek mi cennet? Belki de çokluk içinde yoksunluk çekmektir cehennem?

Kıl payı kaçan; cehennemin üzerindeki sırat köprüsü gibi kahkahalarımız…

Not: İlkay’ın Kıl Payı yazısına cevap olarak bu yazıyı kaleme alma ihtiyacı hissettim…