Tanrı’dan Mektup Var

Merhaba İnsan,

Uzayı Yarattım

Milyarlarca nebula yaratmaya başladığım ilk günlerdi. Onu buraya, bunu oraya, şunları şuraya yerleştiriyordum. Yaptığım şeyin bir “uzay boşluğu” olduğunu fark ettim; bu boşluktaki milyarlarca nebulayı neyle dolduracağımı düşünüyordum. Ancak bazı nebulaların kaybolduğunu görünce şoka girdim. Kara delikleri hiç hesaba katmamış, kendi kendime unutkanlığıma hayıflanmıştım.

Nebulaları öylesine büyük yarattım ki, içine yerleştirdiğim güneş sistemleri bile bir zerre kadar kaldı.

Bunları neden anlattığımı merak ediyorsun, değil mi? O halde devam edeyim, insan:

Hiçliği Gösterdim

Nebulalara güneş sistemleri, onların içine de yıldızlar ve güneşler yerleştirdim. Senin anlayabilmen için, zerrenin bile zerresi olamayacak gezegenleri “hiç”liğe koyarak, hiçliği oluşturdum.

Yine yetmedi. Bu hiçliğin içinde, yaşamın mümkün olabileceği, hiçliğin zerresi olan dünyaları yaratacaktım. Baktım ki, 3 gün geçmiş dinlenmenin tadını çıkardım. Yorulmadığımı fark edip yeniden yaratmaya koyuldum.

Ancak, yaratan olmak da bir yere kadar, değil mi insan?

Dünyayı Yarattım

Hiçliğin zerresi bile olmayan bir dünyada yaşam mümkün olabilsin diye toprağı, suyu, atmosferi, tabiatı, canlıları ve nihayet sizleri yarattım.

Yarattım da ne oldu?

İnan, çok pişmanım. İnsanı yaratana kadar geçen milyarlarca uzay yılı, pişmanlık duymadan geçti. Ancak insanı yarattığım 480 milyon yıl beni çok yordu.

Hiçliğin içindeki bir nebula içinde, hiç bile olamayacak bir güneş sisteminde, onun içindeki zerre bile olamayacak bir dünyada, hiçliğin bir canlısı olarak kusursuz insanı maalesef yaratamadım.

İnsanın Hiçliğinin Kıymetsizliği

İnsan hem altın orana sahip olacaktı, hem akıllı, hem zeki, hem de birlikte yaşama iradesine sahip olacaktı. Senin atalarının ilk versiyonları olan köklerini beceriksizliğimle dünyaya saldım.

Başlangıçta sorun yoktu; avlanıp, toplayıp yiyorlardı. Fizyolojik, biyolojik ve zihinsel sorunlarını düzeltmeye çalışsam da çiftleşme ve üreme hazzını almaları gecikmedi.

Ancak çiftleşip çoğaldıkça olmadık işlere girişip, savaşmaya ve birbirlerini yok etmeye başladılar.

Özür Dilerim

İnsanı kusursuz yaratamadığım gerçeği, biyolojik hastalıklar, fiziksel anormallikler ve düşünme yetilerindeki kusurlar için bir kez daha özür dilerim.

Temsilcilerim ve Kurallarım

İrade sahibi olanlar yoldan çıkıp bozguncu davranınca, onları uyarmak için Nebi’ler göndermeye başladım.

Ancak bu Nebi sayısı 125.000’i aşınca, artık vazgeçtim.

Cennetle ödüllendiririm, cehennemle cezalandırırım diye söz vermeme rağmen, insanlar yine kendilerini kaybetti. Birbirlerine zulmetmeye, doğayı ve diğer canlıları yok etmeye devam ettiler. Hâlâ da devam ediyorlar.

Hiçliğin içindeki hiçliği olan nebulanızdaki güneş sisteminizde, hiçliğinizle ve zavallılığınızla sizleri değiştirmenin mümkün olmadığını gördüm. Çok üzgünüm.

Müdahale etmemi bekleyen tüm canlılar, erdemliler, akıl hastaları ve yaşam hakları ellerinden alınanlar hayal kırıklığına uğradı.

Bir kez daha özür dilerim.

Utancım ve Pişmanlığım

Adil değilim, kötüleri cezalandırmadım, nizam ve düzen kuramadım, kudretimi kaybettim ve varlığımı kanıtlayamıyorum. Bu yüzden bana hesap soranlara karşı da utanç içindeyim.

Ey insan,

bana küsenlere, benim olmadığımı düşünenlere de ki: “Yaratan bu olanlar karşısında, zulümler ve savaşlar konusunda utanç içindedir.”

Beni var olduğunu düşünenlere de, zulümleri görüp engellemedikleri için küstüğümü ve onları artık unuttuğumu söyle.

Çok üzgünüm, utanıyorum, özür dilerim.

Yoruldum Artık

Bir sonraki mektubum olup olmayacağını bilemiyorum. Sen yine de olmayacağını düşün ve türdeşlerine üzgünlüğümü, özrümü ve utancımı ilet.

Selamlar,
Tanrın.

İnsan

25.10.2024