Kalemiyle Direndi, Onuruyla Yaşadı: Orhan Ayber

Canım abim…
Sesini duyurmak istediği her ne varsa, mutlaka kaleme alırdı. Yazmadığında içi rahat etmezdi. Çünkü onun için yazmak yalnızca bir ifade değil, bir vicdan meselesiydi.

Milli bayramları, küresel ısınmayı, orman yangınlarını, su krizini, deprem uyarılarını, çılgın projeleri, dış politikadaki gidişatı, siyasetin bozulmuş yönlerini… Hepsini takip eder, düşünür, yazar; mutlaka Atatürk’ün bir sözüne yer verirdi. Çünkü Atatürk onun pusulasıydı.

Kendisinden çok şey öğrendim.
Gerçek bir Cumhuriyet aydınıydı.
Gerçek bir Kemalistti.
Ve çok bilgili, çok centilmen bir beyefendiydi.

Vefatının ardından birçok insan üzüntü duydu.
Ama onu karalamak isteyenlerin iftiraları, bu şanlı geçmişe dokunamadı. Geçmişini kirletemedi. Çünkü abim, onuruyla yaşamıştı. Çünkü onun kalemine insanlık sinmişti.

Ailesi her daim yanında oldu.
Arkadaşları onu hiç yalnız bırakmadı.
Ve yüzünü bile görmeyen biz, Gündem Arşivi ailesi…
Kalemindeki adalete, kültüre, vicdana ve yapmak istediği güzelliklere tanıklık eden bizler…
Onun destekçisi olduk. Onun yoldaşı olduk.

Eğer hapishaneden sağ çıkabilseydi…
Belki sevdikleriyle son günlerini huzurla geçirirdi.
Ama bir yanıyla, ona yapılan büyük haksızlığın kırgınlığını içinde taşıyarak yaşayamayacak kadar onurluydu.
Bu yüzden uykusuz gecelere hapsoldum ben.
Nasıl olur da bir insan böyle kolayca harcanır, dedim.
Nasıl kıyılırdı böyle bir ömre?

Ben ki bir kez olsun onunla aynı masada oturmamış biriyim…
Ama kaleminden, duruşundan, fikirlerinden onu kalbime oturtmuştum.
Çok üzgünüm.

Orhan abim çok güzel bir hayat yaşadı.
İftiralarla kirletilemeyecek bir hayattı bu.
Herkes biliyor gerçeği.
Gözler devranda, devran ise elbet doğruya varacaktır.

Ruhu şad olsun.
Işıklar içinde uyusun.
Ben inanıyorum ki Atamıza ulaştı.
Ve bir gün ben de ona kavuşana kadar, onu hep özleyeceğim.

Yakınlarına sabır ve sağlık diliyorum.
Ama biliyorum ki yazdıklarıyla, projeleriyle, adanmışlığıyla yaşamaya devam edecek.

O artık ölümsüz.
Benim ölümsüz abim.