Can Evimsin… Can Evim…!

Yaktım resimlerini…
Sildim yazdıklarımı…
Mühürledim yüreğime duygularımı…

Yırttım mektuplarını…
Ama yine de atamadım seni içimden, aklımdan…
Para etmedi hiçbiri…
Söz geçiremediğim kalbimin sultanısın, sultanı…

Yalnızlık cenderesinde kıvrandıkça
Yıktım ruhumun duvarlarını…
Ama sen yine de içimden çıktın, üstelik çoğalarak…
Yeniden ve bir daha, bir daha kaplamacasına…
Gördüm ki, tıpkı bugünümde olduğu gibi
Dünümde de beni sen yutmuşsun aslında…!

Yüzleştiğim gerçeğin fısıltılarından öğrendim bunları…
Kazıyıp atmaya çalıştıkça ruhumdan ve dünyamdan seni,
Sen işlemişsin en derinliklerime dek;
Zerre zerre, hücre hücre…

Benim sandığım ömürde, hayatın her anında,
Seni yaşamışım ben… Seni, daima!
İçimde sevgiyle çoğalan, aşkla taşan,
Her coşkumda sen varsın…

İçimin içime sığmamışlığında,
Seni ömrüme, ruhuma, yüreğime kazımışım…
Tepeden tırnağa sana kesmişim kendimi…
Ve sen, kıyı bucak kaplamışsın beni,
Nakış nakış işlenmişsin ruhuma…

Vurgunluğum, müptelalığım, tutkulu duygularımda,
Volkan volkan patlayan yangınımda,
Gittiğim, ağdığım, göçtüğüm hep sensin, sen…!

Ne sıradan bir isim, ne alelade bir şarkı,
Ne yiten bir anı, ne gözlerimde kaybolan bir siluet…
Sen, zenginliğimde de, yitikliğimde de varsın…
Vazgeçilmezimsin, yeminimsin…
Ömrümde aşkla ve hayatla bozulmayan tek akitsin!

Sen, ömrümde ömrünü yaşattığım…
Varlığım, yaşam kaynağım, umut ışığım…
Mutluluğumun atlası, hüzünlerimin sürgünü…

Aşksın sen… Aşksın!
Adı üstünde bunun…!

Ömrümde ömür, yüreğimde çoğalan ışık,
Gönlümde dal budak salan bir çınar…
Ruhumda ve dilimde terennüm terennüm söylenen bir ilahi…
Bozamadığım, bozamayacağım tek yeminsin…!

Sen, bensin…
Bende…

Gün vurup yel savurdukça,
Halden hale koyulup,
Sende eriyip sende çoğalan,
Berrak sularımda sana akan,
Senin vadine düşen,
El değmemiş en duru çiğ tanesiyim…

Vadim, yaprağım, dalım, duldamsın…
Çiğliğimin güzelliğini bana bahşeden aşk toprağım…
Hayat odağım…

Can evimsin…
Can evim…!

Mualla SEZGÖR YASSIBAŞ